Навіны
ЭЛІНА ЗВЕРАВА: РЫХТУЕМ ПАКАЛЕННЕ ЧЭМПІЁНАЎ
16 Ноября 2020
667


Алімпійская чэмпіёнка ў кіданні дыска Эліна Зверава, якая 16 лістапада адзначае 60-годдзе, не мысліць сябе па-за спортам. З дзяцінства ў Туле ёй удалося перапрабаваць сябе ў розных відах. Аднак, як гэта часта здараецца з многімі таленавітымі атлетамі, у яе жыцці з'явіўся трэнер – Валерый Коваль – які вызначыў далейшы яе жыццёвы шлях. Будучая чэмпіёнка яшчэ доўга «прыглядалася» да лёгкай атлетыцы, сыходзіла і вярталася, але затым зрабіла выбар на карысць каралевы спорту, пра што не шкадуе. У яе насычанай кар'еры было шмат узлётаў і падзенняў, аднак кожны раз яна падымалася і прымушала гаварыць пра сябе трэнераў і балельшчыкаў. Эліна Зверава і пасля завяршэння кар'еры кідальніцы застаецца на перадавой беларускага спорту: яна з'яўлялася членам выканкама НАК, уваходзіць у камісію НАК «Жанчыны і спорт», па-ранейшаму аддае сябе любімай справе, трэніруючы маладых кідальнікаў.

Старыя траўмы, якія турбавалі на працягу ўсёй яе актыўнай кар'еры, даюць аб сабе ведаць і цяпер (прыйшлося перанесці аперацыю), але байцоўскі характар, спартыўная загартоўка дапамагаюць пераадольваць усе цяжкасці.

Эліна Аляксандраўна, падчас невялікай паўзы ці з'явіўся час зірнуць на лёгкую атлетыку з боку?

- Далёка і надоўга нiколi i не адлучалася. З-за аперацыі не гэтак часта прыязджаю да хлопцаў на трэніроўкі, але мы ўвесь час на сувязі, вельмі перажываю і старанна сачу за іх вынікамі. Яны мяне ўсе падтрымліваюць, ды і сама зноў хачу ўжо паўнавартасна трэніраваць. У мяне выдатныя вучні!


Поспеху ў Сіднэі ў гэтым годзе спаўняецца 20 гадоў. Якія былі адчуванні, калі падняліся на п'едэстал, бо для вас гэта ўжо была трэцяя Алімпіяда?

- Калі ўлічыць, што прапусціла Барселону-92, то ўжо быў чацвёрты алімпійскі цыкл. Адчуванні ўжо трохі размытыя, але калі гляджу на фатаграфіі, то ўсё зноў успамінаецца. Для любога атлета стаяць на верхняй прыступцы п'едэсталавялікая радасць. Перад Гульнямі ў Аўстраліі няўдала правяла чэмпіянат свету па лёгкай атлетыцы 1999 года ў Севільі. Таму працавала шмат і старанна, каб да Алімпіяды падысці гатовай.


Ці атрымалася дамагчыся аптымальнай формы?

- Заўсёды хочацца большага і лепшага. Аднак на Гульнях я практычна не перажывала, не нервавалася. Як раней казала, адчувала, што гэта мая Алімпіяда. На размінцы трохі кінула, каб не паказваць сваіх магчымасцяў перад канкурэнткамі, а калі выйшла ў асноўны сектар, то паспрабавала выкласціся па максімуме, хапіла чатырох спробаў для залатога медаля. 68.40 – вынік добры, але заўсёды можна лепш.

Ваш рэкорд Беларусі ў кіданні дыска (71.58, чэрвень 1988 года) не пабіты да гэтага. Як самі лічыце, у найбліжэйшы час ці каму-небудзь удасца яго перасягнуць?

- Не ведаю як у найбліжэйшы час, але ў перспектыве ў адной дзяўчыны з нашай каманды гэта можа атрымацца. Мы ўсе для гэтага працуем. У беларускай жаночай лёгкай атлетыцы яшчэ шмат рэкордаў, якія неабходна абнавіць, будзем імкнуцца перапісаць і гэты. Нічога нельга выказаць здагадку. Бо кідок на 71.58 быў зроблены ва ўмовах высокай канкурэнцыі ў СССР, мне неабходна было трапляць на Гульні ў Сеул, паказаць высокі вынік.

Доўгі час вы былі дзеючай спартсменкай. Ці лёгка перакваліфікавацца ў трэнеры?

Разумела, што кідаць бясконца не змагу. Прыйдзе час заканчваць. Пасля столькіх траўмаў і аперацый за час маёй кар'еры вяртацца ў сектар з кожным разам было складаней і складаней. Хацела ж яшчэ і ў Лондан у 2012 годзе паехаць, але ўсё вырашыў выпадак. Незадоўга да кваліфікацыі пасля трэніроўкі, склала ўсе дыскі ў заплечнік, павесіла яго на плячо і пайшла да машыны. Адкрыла багажнік, і ў гэты момант ручка заплечніка парвалася, дыскі ўпалі на нагу. Вынік – пералом пальца. Тады зразумела: усё, хопіць! Яшчэ раней у мяне наступіў момант, калі я на дыск нават глядзець не магла. Але неяк выкараскалася і з новымі сіламі ўзялася за працу. Зараз я дзялюся сваім вопытам са спартсменамі. Вельмі дапамагае старая школа, бо працавала і з Мечыславам Аўсянікам, і Віктарам Бочыным. Іх методыкі падрыхтоўкі дапамагаюць.

Як вам новае пакаленне кідальнікаў ў Беларусі?

- Ёсць вельмі цікавыя маладыя атлеты. Прозвішчы. Называць не буду, няхай пра іх усе пазнаюць па іх выступленнях.

Ваша дачка Алена таксама актыўна кідае дыск?

- Яна робіць пэўныя поспехі, але хваліць ці лаяць яе не буду. Галоўнае – ёй падабаецца кіданне дыска. Як ужо сказала, па выніках паглядзім, што атрымаецца ў будучыні.

Спорт з самага дзяцінства ў вашым жыцці займаў ключавую ролю. Зможаце вылучыць самыя яркія моманты?

- Несумненна, усе мае алімпійскія медалі: залаты Сіднэя, бронзавы ў Атланце. Для гэтага я трэніравалася, радавалася не толькі за сябе, але і за людзей, якія рыхтавалі мяне. Значыць, не падвяла.

КрыніцаNOC.BY

КАЛЕНДАРЬ МЕРОПРИЯТИЙ
ИНФОРМАЦИОННЫЕ ПАРТНЕРЫ