Мінулы сезон апынуўся адным з найбольш непрадказальных і незвычайных у гісторыі спорту. Не дзіўна, што пастаянныя пераносы і адмены стартаў разам са змазанай перадсезонкай многіх прымусілі гаварыць пра правал у выніках і разгубленай форме лідараў. А як на самой справе? Блог «Погляд з трыбун» параўнаў рэзультаты леташніх сусветных лідараў з тымі метрамі і секундамі, на якія яны падштурхнуліся ў гэтым годзе.

Для пачатку агульная карціна. Калі коратка – рэзультаты, безумоўна, аселі, але зусім не так адназначна і ўсёабдымна, як можна было б дапусціць. Пандэмію ўсе перажывалі па-рознаму, умовы для трэніровак былі індывідуальныя, ды і каляндар стартаў у выніку апынуўся вельмі разрозненым. Хтосьці выступаў у Еўропе, хтосьці патрапіць на міжнародныя турніры не здолеў, а хтосьці і зусім вырашыў прапусціць (або правесці сезон у лайт-рэжыме) дзеля будучых здзяйсненняў. Агульныя назіранні па некаторых ключавых для беларускіх балельшчыкаў відах праграмы – у табліцы.

Далей – стараемся разабрацца ледзь падрабязней.

Спрынт

Да самых кароткіх і хуткіх дыстанцый увага заўсёды падвышана. Ды і стартаў у спрынтараў традыцыйна шмат. Ёсць магчымасць «разбегчыся». Але, вядома, не ў гэты раз. У сярэднім пандэмія колькасць стартаў скараціла ўдвая. Плюс адбілася на матывацыі і канкурэнцыі. І, такім чынам, на рэзультатах. Тым не менш, знайшліся тыя, хто ўсе ўзрушэнні здолеў перажыць без сур'ёзных правалаў.

Сярэднія і доўгія дыстанцыі ў ліку найбольш пацярпелых. Выключэнняў, якія ўсё ж здолелі пазбегнуць правалаў, там няшмат. Брытанкі Лінсі Шарп і Лаура Мюір, іх суайчыннік Жакі Уітманн... Большасць, уключаючы такіх прафесараў, як Амель Тука, Адам Кшот або Марцін Левандоўскі, разгубілі, як мінімум, секунду, а то і тры. Зразумелая рэч: від энергазатратны, а мэты – сумніўныя. На гэтым фоне тым больш эфектна выглядаюць поспехі шэрагу беларусаў. Ілля Карнавухаў, напрыклад. Асабісты рэкорд, устаноўлены на чэмпіянаце Беларусі – 1:48.79, дазволіў хлопцу ўпершыню выбегчы з 49 секунд і выйсці на той узровень, дзе цалкам выразна маячаць і чэмпіянаты Еўропы, і іншыя топавыя старты. Або Вячаслаў Скудны, які скінуў на «пяцёрцы» амаль паўхвіліны з асабістага рэкорду і заявіў пра сябе, як пра аднаго з галоўных фаварытаў на доўгіх дыстанцыях. Але ў спрынце ўсё ж лічбы больш паказальныя. Тым больш, што шмат каму там удалося сабраць цалкам нядрэнны каляндар стартаў.

Лідара мінулага сусветнага сезону на дыстанцыі 100 метраў – амерыканца Крысціяна Коўлмана – пакінем за дужкамі. Яму ў апошні час увагі і так хапае. А вось тых, хто па выніках 2019-га (дарэчы, таксама не самага простага для лёгкаатлетаў) вывучыць цікава. Ноа Лайлс, напрыклад, свайму суайчынніку саступіў тады «дзясятку» – на этапе Брыльянтавай лігі ў Кітаі прабег 100 метраў за 9.86 секунды, устанавіўшы асабісты рэкорд. Найлепшае дасягненне ў яго было і на 200-метровай дыстанцыі. Мінулы сезон Лайлс пачаў на тры месяцы пазней – у ліпені. І ў выніку так і не здолеў выбегчы з 10 секунд. 10.04 – горш было толькі ў 2016-м. Падобная гісторыя на дыстанцыі 200 метраў. Хоць гэтая дыстанцыя для Лайлса больш зручная і розніца ў выніку там ужо не выглядае катастрафічнай: 19.76 супраць 19.50 у мінулым годзе. Практычна столькі ж (дзве «дзясяткі» на 100 метрах) каронавірус «з'еў» у Джасціна Гетліна. Пры тым, што Гетлін актыўна выступаў, лічы, месяц і правёў толькі тры паўнавартасных старты – усе ў ЗША.

Леташні еўрапейскі лідар і пераможца мінулага чэмпіянату Еўропы на дыстанцыі 100 метраў – брытанец Жарнел Х'юз – ні «сотню», ні 200 у гэтым сезоне не бег. Але і часу дарма не губляў: нават ва ўмовах скамечанага календара ўшчыльную падабраўся да асабістага рэкорду на 400-метровай дыстанцыі – 47.05 секунд.

А што ж беларусы? Ім у мінулым годзе прыйшлося нядрэнна папацець. Да таго ж, у адрозненне ад большасці сапернікаў, татальнага каранціну вясной яны пазбеглі. Праўда, і за мяжу на міжнародныя спаборніцтвы так і не патрапілі. Што, у прынцыпе, справа, па меншай меры, для мужчынскай часткі спрынтарскай каманды, звыклая, і таму на выніках асабліва не сказалася. Лідар мінулага сезону – Юрый Забалотны, нават здолеў парадаваць асабістымі рэкордамі. На стометроўцы з уласнага асабістага рэкорду скінуў 0.08 секунды – 10.32, на ўдвая даўжэйшай дыстанцыі – і зусім 0.57 – 20.87! Мяркуючы па ўсім, да рэалізацыі падобнага сцэнара быў блізкі і Стас Дарагакупец, але развіць паказаныя на турніры на прызы РЦАП вынікі перашкодзіла траўма. Затое амаль «дзясятку» з асабістага рэкорду на 200 метрах скінуў Максім Грабарэнка. Увогуле, зусім ужо страчаным мінулае лета хлопцы дакладна назваць не могуць, і закладзеная база, напэўна, нагадае пра сябе, калі пандэмія ўсё ж скончыцца.

У дзяўчат хутчэй за ўсіх год назад стомятроўку ў свеце бегла Шэлі-Эн Фрэйзер-Прайс (10.71) з Ямайкі, а 200 метраў – прадстаўніца Багам Шоўн Мілер-Уібо (21.74). Гэта крута! Але яшчэ больш крута, што, напрыклад, Фрэйзер-Прайс нават мінулым летам сваім леташнім 10.71 на «сотні» саступіла ўсяго 0.15 секунды, а Мілер-Уібо на гэтай дыстанцыі і зусім упершыню выбегла з 11 секунд – 10.98. Ды і на 200 метрах 22 секунды «размяняла» – 21.98.

У Еўропе справы ў дзяўчынак апынуліся горшымі. Каранцін і абмежаванні адбіліся на выніках. Леташні лідар – брытанка Дзіна Ашэр-Сміт – у цяперашнім сезоне так і не выступіла. Прадстаўніца Швейцарыі Муджынга Камбуджы на сотні свайму леташняму рэзультату прайграла больш за 0.2 секунды, а на 200 метрах – амаль секунду! Нават галандка Дафне Шыппрэс да максімальных хуткасцяў разагнацца не змагла. Прычым прайграла сваім леташнім вынікам усё тыя ж 0.2 секунды – паказальны момант!

Лідар беларускага гладкага спрынту – Крысціна Ціманоўская – да сезону, які першапачаткова лічыўся алімпійскім, рыхтавалася сур'ёзна. Узімку паўтарыла асабісты рэкорд на дыстанцыі 200 метраў у памяшканні (23.62), была блізкая да найвышэйшага выніку на 60 метрах. Але адмены, якія пайшлі пасля гэтага, на падрыхтоўцы і матывацыі спартсменкі, відавочна, адбіліся. У выніку на каханай «двухсотцы» Крысціна прайграла мінулагодняй сабе амаль паўсекунды, а на сотні – 0.28. Саступіўшы, нагадаем, на Кубку Беларусі і бар’ерыстке Эльвіры Герман.

Герман, роўна як і астатнія прадстаўнікі бар'ернай групы Віктара Мяснікова, асобная цікавая гісторыя. Дзяўчына і яе трэнер наглядна паказалі, што нават ва ўмовах дэфіцыту стартаў і скамечанага календара можна разбягацца да вельмі сур'ёзных хуткасцяў. На сваёй кароннай дыстанцыі – 100 метраў з бар'ерамі – Эля свайму леташняму найлепшаму выніку саступіла ўсяго 0.03 секунды і 0.09 – асабістаму рэкорду. Застаецца пакуль толькі ўяўляць, якія лічбы мы маглі ўбачыць, калі б Алімпіяда ўсё ж адбылася ў тэрмін. Асабліва, улічваючы тую акалічнасць, што на 200-метровай дыстанцыі ў Ціманоўскай Герман выйграла не толькі таму, што зменшыла тэмп Крысціна (у выніку тая ж такі аднавіла статус-кво), але і таму, што сама Эльвіра свой асабісты рэкорд палепшыла на 0.13 секунды – 23.33. Адначасна апынуўшыся трэцяй у еўрапейскім рэйтынгу бар'ерыстак! Плюс прымусіўшы добранька разагнацца і Аліну Лучшаву. 200 для яе не самая звыклая дыстанцыя, галоўны прарыў быў на ўдвая даўжэйшай. Але ў абодвух выпадках ён уражваў. Прыбаўка амаль у 2 секунды на 200 метрах і амаль секунда на 400. Пры тым, што рэзультат – 51.84 – дазволіў трапіць у тузін дарослага еўрапейскага рэйтынгу! Так, збольшага ўзлёт па рэйтынгу вынік падзення рэзультатаў канкурэнтак. Але лічбы, паказаныя маладой беларускай спрынтаршай, уражваюць і самі па сабе. Да Герман яна пакуль не дацягнулася, але не выключана, што гэта – пытанне часу.

Суседкі Герман па дарожцы, якія таксама трэніруюцца пад кіраўніцтвам Віктара Мяснікова, – Руслана Рашкаван і Святлана Парахонька – таксама здолелі нядрэнна зарыентавацца ў няпростым сезоне. Парахонька, напрыклад, з асабістага рэкорду на сотні з бар'ерамі скінула 0.09 секунды, адначасна перапісаўшы ўласнае найвышэйшае дасягненне і на 200-метровай дыстанцыі – 24.08 і «-0.34» ад ранейшага дасягнення! Рашкаван асабісты рэкорд на бар'ерах не пакарыўся (хоць і была блізкая – не хапіла 0.13 секунды). Затое на 200 метрах Руслана прыкметна дадала – 24.41!

Лідарам еўрапейскага сезону на дыстанцыі 100 метраў з бар'ерамі, як і год таму, стала галандка Надзін Вісэр. Пры гэтым леташняму асабістаму рэкорду, устаноўленаму на чэмпіянаце свету ў Катары, яна саступіла ўсяго 0.06 секунды. Адначасна, між іншым, абнавіўшы personal best на дыстанцыях 100 і 200 метраў. На сотні пры гэтым патрапіўшы ў топ-10 еўрапейскага рэйтынгу. Сіндзі Роледзер лета прапусціла з прыцэлам на перанесеную Алімпіяду, затое фінская бар’ерыстка – Аннамарыя Кортэ – свайму леташняму выніку – 12.72 – саступіла ўсяго 0.04 секунды, ды і Караліна Колечак з Польшчы была блізкая. Адначасна абнавіўшы асабісты рэкорд на «гладкіх» 100 метрах.

Як мінімум, не страцілі мінулае лета і заакіянскія дзяўчыны. Амерыканкі Ніа Алі і Кендра Харысан, напрыклад, летам, лічы, не выступалі. Даніэль Вільямс з Ямайкі сваім найлепшым леташнім вынікам саступіла амаль секунду. Фантастычная нігерыйка Тобі Амусан прыняла ўдзел толькі ў адным старце. Ды і то – на дыстанцыі 100 метраў. Праўда, паказала цалкам нядрэнныя 11.69. У наступным сезоне ўся гэтая кампанія, напэўна, паўстане ў поўным узбраенні, але і ў Еўропе, што характэрна, бітвы абяцаюць быць вельмі шчыльнымі і хуткаснымі.

Скачкі

На скакунах пандэмія таксама адбілася, але пры гэтым некаторым лідарам абвалу рэзультатаў тут удалося пазбегнуць. І сярод іх ёсць і беларусы.

У першую чаргу, вядома, Максім Недасекаў. З кароткага сезону ён, здаецца, выціснуў максімум. Нагадаем: 2.30, з ходу, на першым жа старце – чэмпіянаце Беларусі ў пачатку жніўня, 2.33 на мемарыяле Жалабоўскага ў сярэдзіне жніўня. І гэта вельмі высока. Такі ж рэзультат ён паказаў, напрыклад, на медальным для сябе чэмпіянаце Еўропы ў Берліне. Ды і паказаны ў 2019-м асабісты рэкорд усяго на 2 сантыметры вышэй. Галоўны сапернік Макса – катарыец Мутаз Баршым – у цяперашнім сезоне ў сектар не выходзіў. Ды і наогул не выступаў з самага хатняга чэмпіянату свету. Па расейцам каранцін таксама ўдарыў. Уведзеныя там абмежаванні, нагадаем, сталі адной з прычын пераезду ў Мінск скакуна з шастом Мацвея Волкава. Вышыннікі Міхаіл Акіменка і Ілля Іванюк, якія выступалі ў 2019 годзе ў нейтральным статусе, да найлепшых рэзультатаў таксама наблізіцца ў мінулым сезоне не змаглі. Акіменка апошні раз не разменьваў 2.20 па выніку сезону аж тры гады таму (зараз – 2.19 і 16 сантыметраў пройгрышу свайму леташняму асабістаму рэкорду), Іванюк вышэй за 2.30 апошні раз не ўздымаўся прыблізна тады ж (цяпер 2.30 і 5 сантыметраў ніжэй за мінулы сезон, што, зрэшты, таксама вельмі магутна). Італьянец Стэфана Соттыль – ніжэй за 2.20 і на 14 сантыметраў горш за 2019, кітаец Ю Ванг – столькі ж і на 11 сантыметраў горш). Па вялікім рахунку, з астатніх топаў практычна без страт каронавірусныя выпрабаванні прайшоў толькі украінец Андрэй Працэнка. Два скачкі на 2.30, адзін з іх – на спаборніцтвах у Італіі, і гэта ўсяго на два сантыметры горш, чым у Працэнка было ў апошнім «нармальным» сезоне.

А вось у дзяўчат розніца адчувальная. Добра, Марыя Ласіцкене. Лідар мінулага сезона і чэмпіёнка свету ў сектар выйшла ўсяго двойчы – у верасні, ды і то ў разміначным рэжыме – 1.97 метра. Падобныя прычыны і разбежка вынікаў і ў Ганны Чычэравай. Апошні раз сезон з рэзультатам 1.90 яна завяршала ў 2002 годзе (1.89). Але, напрыклад полька Каміла Ліцвінко, хоць і стартавала пазней, але сабрала ў календары аж шэсць стартаў (праўда, усе ў Польшчы). Тым не менш, гэта не дапамагло ўзляцець вышэй за 1.88. Як мінімум, на 9-10 сантыметраў ніжэй, чым у любым з апошніх шасці сезонах. Амерыканка Вашці Каннігэм летам зусім не выступала. Лепш за ўсіх перажыла адмены і пераносы украінка Яраслава Магучых. На агульным фоне яе страта ў выніку ўсяго ў 4 сантыметры ў параўнанні з сезонам 2019 года выглядае дробяззю. Але ўвогуле, здаецца, дзяўчаты проста змірыліся з тым, што сезон страчаны, і ўсе высвятленні адносін перанеслі, як мінімум, на год. Праўда, адгадаць, хто і ў якой гатоўнасці падыдзе да гэтага моманту з улікам цяперашняй сітуацыі, досыць няпроста. Нагадаем, што лідар скачкоў у вышыню ў Беларусі – Карына Дзямідзік, сезон цалкам справядліва вырашыла прысвяціць аднаўленню.

Украінскі метад выхаду з карантыну, дарэчы, апраўдаў сябе і ў даўжыні. Марына Бех-Раманчук абышлася амаль без страт – усяго на сантыметр горш, чым год таму на чэмпіянаце свету ў Катары – 6.91 метра. Але нават яна пацьмянела на фоне рэзультатаў Настассі Мірончык-Івановай. Нават у не ўсечаным пандэміяй сезоне яе 6.94 выглядалі б магутна. У гэтым годзе – гэта другі рэзультат сезона ў свеце і «+18 сантыметраў» да гадавой даўнасці вынікаў. Больш з прыбыткам на вяршыні рэйтынгу пандэмію не перажыў ніхто. Праўда, прадстаўніца Германіі Малайка Міхамбо, нават саступіўшы 27 сантыметраў свайму гадавой даўнасці выніку (7.30), здолела ўтрымаць статус лідара сезона. Але астатнія як след расскакацца не змаглі. Нігерыйка Эсэ Брум праз 7 метраў так і не пераляцела (усяго 6.71), Фларэнціна Косціна Юско з Румыніі мінулагодняй сабе саступіла амаль паўметра, яе суайчынніца Аліна Ратару – 22 сантыметры. Нават выдатная калумбійка Кацярына Ібаргуэн далей за 6.61 не пераляцела. Праўда, у яе ў календары апынулася ў выніку толькі два старты.

У Беларусі, дарэчы, магчымасць адпрацаваць перадсезонку без збояў і худа-бедна адспаборнічаць адбілася і на рэзультатах астатніх спартсменак. Паліна Злотнікава ўпершыню выскачыла за 6 метраў, дадаўшы да леташняга выніку аж 20 сантыметраў, Аляксандра Малафеева была да гэтага блізкая – 5.93 і гэта дадатак у 27 сантыметраў. Нарэшце, у Віялеты Скварцовай атрымалася палепшыць асабістае дасягненне ў даўжыні на 3 сантыметры – 6.37. Праўда, што Скварцова, што Малафеева стаўку рабілі не на даўжыню, а на трайны. І там іх прагрэс выглядае яшчэ больш істотным.

Малафеева, нагадаем, заявіла пра сябе яшчэ зімой. 13.54 і трэцяе месца на чэмпіянат краіны ў памяшканні! Летам атрымалася крыху бліжэй, але выніковыя 13.31 гэта ўсё роўна на 31 сантыметр далей, чым год таму. Нядрэнная прыбаўка з улікам няпростага сезону! У Скварцовай упершыню атрымалася паляцець за гросмайстарскую адзнаку ў 14 метраў – 14.17! Год таму гэта дазволіла б адчуваць сябе каралевай ў беларускіх рэаліях, але заявіць пра сябе на фоне пандэміі здолела і Ірына Васькоўская. Прычым яе асабісты рэкорд, якога чакалі ўжо вельмі даўно, цікавы і сам па сабе, і ў параўнанні з папярэднімі, куды больш звыклымі з пункту гледжання падрыхтоўкі і календара, сезонамі. Апошні раз да адзнакі ў 14.20 Іра падбіралася аж у 2016 годзе. Цяпер, здаецца, гатовая зрабіць гэта яшчэ не раз. Бо нават у гэтым сезоне практычна ўсе яе рэзультаты былі з разраду «каля 14». Ды і ў сусветным рэйтынгу гэта – топ-10. Праўда, заўважым, з улікам цяперашняга сезону. Вынікі ў ёй значна ніжэй. Год таму, напрыклад, сусветная дзясятка зачынялася на адзнацы 14.52 метра, а маючы 14.24 можна было прэтэндаваць на месца ў раёне 26-27-й радка. Лідар мінулага сезону – Юлімар Рохас з Венесуэлы, не толькі не пераляцела 15 метраў, але саступіла свайму леташняму дасягненню амаль метр. Роўна на паўметра бліжэй прызямлілася ў гэты раз Шаніка Ріккетс з Ямайкі. Яшчэ больш розніца ў амерыканкі Кетуры Оры. Праўда, зноў-такі, ёй удалося правесці ўсяго два старты. Менш за ўсё разгубіла кубінка Лідаміс Повеа. Яе 14.55 у цяперашнім сезоне выглядаюць вельмі прыстойна і на фоне леташніх 14.77, і на фоне саперніц. Дарэчы, трэці рэзультат сусветнага сезона. А другая там – расіянка Кацярына Конева, якая здолела не проста перачакаць пандэмію, але і дадаць да гадавой даўнасці вынікаў яшчэ 15 сантыметраў – 14.56. Не асабісты рэкорд, але ўсё роўна магутна. Прычым у гэты раён яна прызямлілася на ўсіх трох праведзеных стартах. Дадалі тут і маладыя дзяўчынкі. Кубінка Давіследзі Велацка, напрыклад, цяпер мае асабісты рэкорд на ўзроўні 14.34, і гэта на 30 сантыметраў далей, чым яна лятала год таму. Зноў вярнулася да адзнакі ў 14.40 (цяпер – 14.38) і Габрыэла Пятрова з Балгарыі. Канкурэнцыя ў гэтым відзе праграмы ніколі не была простай, але цяпер абяцае стаць проста завышанай.

У хлопцаў, дарэчы, сітуацыя падобная. Амерыканцы, шчыра кажучы, асабліва не напружваліся – сезон, лічы, знік, а Алімпіяда «пераехала». У Еўропе вынікі таксама аселі. 17.28 метра, з якімі партугалец Пэдра Пабла Пікара ўзначаліў рэйтынг, год назад не дазволілі б апынуцца нават у тройцы. У Беларусі з лідараў за 16 метраў здолеў паляцець толькі Максім Несцярэнка, хоць у мінулым сезоне вельмі шматспадзеўна выглядалі і Марк Мажэйка, і Ягор Чуйко, і Арцём Бандарэнка. Хоць гэта, вядома, не азначае, што патэнцыял гэтай групы спартсменаў, здольных скакаць далёка за 16, кудысьці знік. Тое, што ўбачылі ў гэтым сезоне, – было паказана на фоне адсутнасці відавочных мэтаў на лета і працы на перспектыву, якая працягваецца. І вынікі гэтай працы ацаніць будзе вельмі цікава. Роўна як вельмі чаканым выглядае працяг гісторыі ў лідараў беларускай зборнай у скачках у даўжыню. Там, нагадаем, адразу два спартсмены былі вельмі блізкія да таго, каб на злосць усім пандэміям пераскочыць адзнаку ў 8 метраў. Атрымалася ў выніку Уладу Булахаву – 8.10 метра. І на фоне сапернікаў не толькі ў Еўропе, але і ў свеце, выглядае вельмі ўражліва. Дадаць да асабістага рэкорду адразу 25 сантыметраў на фоне парэзанага сезону – вельмі крута! Топы страцілі, мінімум, сантыметраў 5-7. Блізкі да таго, каб размяняць 8 метраў быў і Арцём Гурын, які таксама завяршыў год на аптымістычнай ноце. Можна не сумнявацца: гэтая база для абодвух стане вельмі сур'ёзным трамплінам у будучым сезоне.

З шастом, па зразумелых прычынах, на мінулы летні сезон беларускія балельшчыкі звязвалі сур'ёзныя надзеі. У краіне выкрышталізаваліся дзве скакухі экстра-класа. Адна – Ірына Жук – якая ўжо састаялася, другая – Крысціна Канцавенка – імкліва набіраючая вышыню. 2020 павінен быў для абедзвюх стаць важным годам. Планы прыйшлося перанесці, але дзяўчыны ўсё роўна здолелі ўразіць. Галоўным чынам, Іра, якая здолела аднавіцца пасля сур'ёзных траўмаў і перапісаць рэкорд краіны на першым і адзіным старце сезона – чэмпіянаце Беларусі. 4.72 метра пішам, 4.75 – трымаем у розуме. Адначасна прыкідваючы, куды здольная заскочыць гэтая спартсменка, калі падрыхтоўка і каляндар вернуцца ў звыклы выгляд. У Канцавенка – таксама прыбаўка і новы асабісты рэкорд – 4.50. Улічваючы ўсе абставіны, можна не сумнявацца: далёка не апошні ў кар'еры.

Дарэчы, з плюсам скончыць мінулы сезон атрымалася адзінкам. Гэта мужчыны парадавалі фантастычным скачком Армана Дзюплантыса і падзеннем сусветнага рэкорду Сяргея Бубкі – 6.15. Хоць астатнія скакуны з шастом, шчыра кажучы, абышліся без вялікіх здзяйсненняў. За 6 метраў – толькі ў Сэма Кендрыкса. У дзяўчат з тых, хто ў 2019-м размяшчаўся ў сусветнай класіфікацыі вышэй за Жук, нарасціць рэзультат (хоць і на лічаныя сантыметры) атрымалася толькі Ціне Шуцей са Славеніі (4.75 і +2 сантыметра да выніку 2019-га) і шведцы Міхаэле Мэер (4.83 і +13!). Брытанка Холі Брэдшоў, нават сабраўшы цалкам прыстойны міжнародны каляндар з васьмі стартаў па ўсёй Еўропе, упершыню за апошнія тры сезоны не змагла пераадолець 4.80, а ў пачатку верасня на турніры ў Манчэстэры і зусім узяла толькі 4.35 (што, праўда, не перашкодзіла перамагчы). На 4.80 спусцілася лідар мінулага сезона і пераможца чэмпіянату свету ў Досе Анжаліка Сідарава, якая абмежавалася скачком на 4.80. Чакаем працягу зімой, праўда, з улікам сітуацыі з пандэміяй, чаканне гэта можа зацягнуцца, а яго зыход апынуцца вельмі непрадказальным.

Кіданні

У кідальнікаў пахваліцца прагрэсам па выніках 2020-га таксама могуць вельмі нямногія. У малатабойцаў, напрыклад, з сусветных лідараў з дадаткам сезон скончыў толькі Бенсі Халаш з Венгрыі. Прычым ён здолеў палепшыць не толькі вынік сезона 2019 года (78.54 метра), але і асабісты рэкорд, які цяпер вырас да 79.88. Не дзіўна: Халаш выступаў актыўна, у летнім сезоне паспеў правесці 11 стартаў у кіданні молата, а заадно яшчэ і чатыры разы выступіць з дыскаболамі, дзе таксама абнавіў асабісты рэкорд – 57.89. На фоне сапернікаў выглядае вельмі крута, таму як нават фаварыты з Польшчы, якія мелі нядрэнныя ўмовы для трэніровак і выступлення, у выніку не наблізіліся да дакаронавірусных метраў. Павел Файдак, напрыклад, прайграў сабе метр і ўпершыню з 2011 года не перакінуў адзнаку ў 80 метраў. Яго суайчыннік Войцэх Навіцкі 80 перакінуў, але ўсё роўна да леташніх 81.74 не падабраўся. Улічваючы, што ўзімку і ўвесну малатабойцаў мы ледзь ці ўбачым у справе (праўда, сакавіцкі Кубак Еўропы па доўгіх кіданнях у Лейрыі пакуль не адменены), пра сапраўдны патэнцыял і размеркаванне сіл тут казаць складана. Але, відавочна, што на рэзультатах пандэмія можа адбіцца істотна, а вяртанне ў кожнага будзе вельмі індывідуальным. Дарэчы, пераняць прыклад Халаша (здолець палепшыць рэзультат на фоне пандэміі) здолелі і адразу некалькі беларусаў.

Па-першае, Павел Барэйша. Да асабістага рэкорду беларус, праўда, не дакінуў, і досыць шмат. Але, па меншай меры, даў зразумець, што спад, які намеціўся ў двух папярэдніх сезонах, не катастрофа і можа быць вырашаны ўжо зусім хутка. На фоне сезона 2019 года, у якім Барэйша здолеў аформіць толькі 75.62 метра, ды і за 74 кінуў толькі двойчы, цяперашнія 76.42 (асабліва пры тым, што чатыры праведзеных турніры Барэйша адкідваў вельмі роўна і з нарошчваннем рэзультату) выглядаюць шматабяцаюча. Асабісты рэкорд (75 метраў) паўтарыў Мікалай Башан. Найлепшы рэзультат кар'еры – у маладога Аляксандра Шымановіча – 75.07. І гэта, дарэчы, на 2.07 метра далей, чым у 2019-м! Магутна дадаў Юрый Васільчанка. Яго новы асабісты рэкорд – 75.45 метра – леташні рэзультат перавышае на 1.7 метра. На фоне ўсіх цяжкасцяў хлопцы выглядалі вельмі эфектна! Нажаль, астатнім зрабіць нешта падобнае не ўдалося. Глеб Дудараў, які доўгі час не меў магчымасці нармальна трэніравацца ў ЗША, у сектар у афіцыйным фармаце спаборніцтваў і зусім не выйшаў. Івану Ціхану перашкодзіла траўма. Чакалі добрых метраў ад Захара Махрасенка, але той летам не кінуў нават за 71. Лепшы ж рэзультат сезона – даволі сціплыя 74.96 – паказаў аж у лютым на Кубку Беларусі па кіданнях. Будзем спадзявацца, што бліжэйшыя месяцы хлопцы правядуць з карысцю для кар'еры і змогуць здзівіць летам.

Дзяўчыны, дарэчы, таксама. Ганна Малышчык сезон завяршыла лідарам сусветнага рэйтынгу. І гэта крута. Таму што, як ні круці, але ніжэй і Мальвіна Капрон з Польшчы, і францужанка Аляксандра Травінье, і узыходзячыя зоркі – полька Катаржына Фурманек, расіянка Соф'я Палкіна і Ларэн Брус з Новай Зеландыі... А яшчэ больш паказальны той факт, што ні адна з гэтых дзяўчат не можа назваць сезон правальным з пункту гледжання рэзультату. Так, цэлага шэрагу традыцыйных сусветных лідараў у гэтым сезоне мы не ўбачылі. Але тыя, каго пабачылі, кідалі выдатна. Травінье, напрыклад, прызёр чэмпіянатаў свету і Еўропы, абнавіла асабісты рэкорд. Але пры гэтым нават яе цяперашнія 75.23 ляжаць бліжэй, чым паказаны Ганнай Малышчык вынік – 75.45. Капрон каля метра не дакінула, але ўсё роўна выступала даволі роўна. Нарэшце, Фурманек аж на 4 метры палепшыла асабісты рэкорд (73.61), Палкіна перасунула сваё найлепшае дасягненне на адзнаку 73.55, а Брус – на 73.47 метра. Ужо будучым летам гэтыя спартсменкі папросту могуць вырасці да тых вынікаў, якія дазваляюць умяшацца ў спрэчку з лідарамі.

На трэцім радку сусветнай класіфікацыі кідальніц кап’я завяршыла Таццяна Халадовіч. Прычым яе 67.17 доўга дазвалялі гэты рэйтынг узначальваць, а ў Еўропе Таня і зусім апынулася без канкурэнтак. Не дзіўна. Яе вынік вельмі блізкі да асабістага рэкорду (67.47), які на любым топавым турніры дазволіў бы змагацца за медалі. Так, максімальны ў гэтым сезоне рэзультат Халадовіч паказала яшчэ зімой, на Кубку краіны па доўгіх кіданнях. Але ж і летам у выніку раскідалася да 66.85 усяго за тры турніры. І, пэўна, без мэты паказаць свой максімум. Увогуле – салідна. Зрэшты, саперніцы сезон таксама правялі нядрэнна.

Раскідаліся кітаянкі. У чэрвені 67.61 паказала Лю Хьюхью. Не асабісты рэкорд, на 37 сантыметраў менш, чым год таму, але гэтага хапіла для лідарства ў сезоне. У сярэдзіне верасня асабісты рэкорд – 67.29 – перапісала Лю Шыінг. Прычым, ёй хапіла ўсяго двух стартаў. Марыя Андрэйчык з Польшчы да асабістага рэкорду не дакінула, але ўсё роўна больш, чым на 2 метры лепш, чым у 2019-м, – 65.70 метра. Барбара Шпатакова таксама палепшыла свой леташні рэзультат і відавочна была настроена на сур'ёзныя спробы ў выпадку, калі б сезон склаўся больш зразумела. Затое прыкметна зваліўся вынік у Ніколы Агароднікавай. Чэшка, якая доўгі час лічылася адной з галоўных саперніц Таццяны Халадовіч, здолела выціснуць з сябе толькі 64.22. Апошні раз з супастаўнымі лічбамі сезон яна завяршала гады тры таму, а ў 2019-м абнавіла асабісты рэкорд – 67.40. Больш, чым два метры, выніку 2019-га саступае season best і ў немкі Крысцін Хуссонг. 64.10 метра – пэўна, не мяжа магчымасцяў спартсменкі, пры тым, што выступала ў гэтым годзе яна досыць актыўна.

У хлопцаў галоўным ньюсмейкерам у Беларусі стаў Аляксей Каткавец. Найлепшы рэзультат – 86.05 метра, паказаны на чэмпіянаце Беларусі, цікавы не толькі сам па сабе (так далёка ў Беларусі даўно ніхто не кідаў), але і ў пераламленні на міжнародны ўзровень. З такімі ж метрамі Аляксей мог бы, напрыклад, выйграць медаль на мінулай Алімпіядзе ў Рыа-дэ-Жанейра. Прыбаўка вельмі істотная, нават нягледзячы на ​​ўсе цяжкасці сезона. Зрэшты, склалася б інакш, рэзультаты сапернікаў таксама маглі апынуцца вельмі крутымі. Ёханэс Веттэр, напрыклад, цяперашні сезон таксама скончыў з фантастычным рэзультатам 97.76 метра. Больш, чым на 7 метраў лепш, чым у 2019-м, больш, чым на 3 метра далей асабістага рэкорду! Пытанне аб фаварыце Алімпіяды, праходзь яна ў тэрмін, мог быць зняты яшчэ да яе пачатку. Тым больш, што астатнія лідары або прапусцілі сезон, або правялі яго ў разміначным рэжыме, саступіўшы сваім леташнім рэзультатам па 2, а то і 4 метры. Дарэчы, з беларусаў з прырашчэннем выніку год таксама правёў толькі Каткавец. Плюс Валерый Ізотаў, які прыкметна палепшыў леташнія метры і крыху не дакінуў да асабістага рэкорду. Праўда, гэта пакуль толькі 78.17, але тэндэнцыя радуе.

Цікавымі выглядаюць рэзультаты і ў штурханні ядра. Па-першае, штурхальнікі актыўныя і зімой, і яны ў выніку пазбавіліся яшчэ аднаго топавага старту – чэмпіянату свету ў памяшканні. Па-другое, падрыхтоўка тут ішла больш грунтоўная і амаль без перапынкаў. І, па меншай меры, беларускія спартсмены змаглі правесці сезон так, каб не было сорамна за паказаныя вынікі.

Да ранейшых лічбаў вярнуўся Аляксей Нічыпар. Рэзультаты сезона 2019 года ён павінен быў бы пераўзыходзіць па-за залежнасці ад календара і асаблівасцяў гэтага года. Так, там было 20.24 метра, але, тым не менш, за 20 штурхаць у Аляксея атрымлівалася вельмі рэдка. Цяперашні сезон апынуўся куды больш стабільным. 20.52 – паўтор асабістага рэкорду – ужо на першым афіцыйным старце – Кубку Беларусі. 20.42 – на чэмпіянаце краіны, дзе штурхальнікі спаборнічалі на набярэжнай у цэнтры Мінска... Пры гэтым абодва турніры Нічыпар правёў вельмі стабільна, дазволіўшы спадзявацца на працяг. У ідэале – ужо зімой. З асабістым рэкордам – ​​19.80 метра, сезон завяршыў галоўны канкурэнт Нічыпара ў Беларусі – Алег Тамашэвіч. Прычым, што таксама паказальна, на гэтым узроўні ён правёў практычна ўвесь сезон, што гарантуе прыбаўку ў самай бліжэйшай будучыні. У 2019-м, напрыклад, у Тамашэвіча было 19.38. Аляксей Александровіч таксама дадаў. Але ў яго ўзросце – 19 гадоў, гэта нармальны працэс нават без сур'ёзнага міжнароднага календара. Лёша проста расце і набірае сілы.

У сусветных лідараў гісторыя іншая. І тут сезон прынёс некалькі нечаканасцяў. Амерыканскі супермэн Раян Крузер, напрыклад, дадаў. Нават на фоне таго, што практычна ўсе амерыканцы сезон, фактычна, прынеслі ў ахвяру падрыхтоўцы да перанесенай Алімпіяды і максімуму не паказвалі. Крузер жа, з яго леташнімі 22.90, здавалася б, куды ўжо далей. Але яшчэ адзін сантыметр ён дзесьці адкапаў. Большасць яго канкурэнтаў выглядалі куды менш эфектна. Міхал Гаратык, Томас Уолш, Джо Ковачс, Конрад Букавецкі – уся гэтая кампанія прэтэндэнтаў на ўзнагароды топавых спаборніцтваў леташнім вынікам саступіла па метру, а то і два. Цалкам вытлумачальна і прадказальна: пандэмія, перанос Алімпіяды, скамечаная падрыхтоўка... Прыкметных выключэнняў, па сутнасці, два. Па-першае, Дэвід Штоль. Немец леташні рэзультат палепшыў амаль на два метры. Але шмат у чым таму, што мінулы сезон у яго не задаўся. Там было ўсяго 19.77 па аб'ектыўных прычынах, хоць зімой тады Штоль штурхаў на 21.54, выйграўшы срэбра чэмпіянату Еўропы ў памяшканні. Цяпер, здаецца, паступова ён вяртае форму. 21.20 у гэтым годзе выглядаюць сур'ёзнай заяўкай на хуткае далучэнне да ліку лідараў. Накіроўваецца туды і італьянец Леанарда Фаббры. Той свой асабісты рэкорд без усялякіх скідак павялічыў на метр – да 21.99, і, здаецца, пры першай магчымасці будзе гатовы ўмяшацца ў спрэчку звыклых фаварытаў.

Смела можа занасіць сезон сабе ў актыў і Алёна Дубіцкая, хоць сама яна, напэўна, лічыць інакш. У першую чаргу таму, што ўсе турніры, з якімі спартсменка не без падставы звязвала сур'ёзныя надзеі, у выніку былі або скасаваныя, або перанесеныя. Будзь інакш, з новым асабістым рэкордам – ​​19.27 – можна было б дастаткова камфортна сябе адчуваць што на чэмпіянаце свету ў памяшканні, што на чэмпіянаце Еўропы, што, нарэшце, на Алімпіядзе. Тым больш, што і на чэмпіянаце Беларусі ў нязвыклым паказальным фармаце Алёне таксама атрымалася адправіць ядро ​​на вельмі прыстойныя 19.19. Так што да таго моманту, калі ў яе зноў з'явіцца магчымасць рэалізаваць свой патэнцыял, слабей дзяўчына дакладна не стане.

А вось для Алены Пасечнік цяперашні сезон, лічы, падарунак. Праходзь Алімпіяда і ўсе астатнія адмененыя турніры ў тэрмін, паспець дабрацца да вынікаў, якія дазваляюць разлічваць на прызавыя месцы і фіналы, беларусцы было б няпроста. Цяпер у запасе, лічы, год. Пры гэтым Пасечнік у гэтым сезоне свой леташні асабісты рэкорд перапісвала тройчы, у лепшай спробе паказаўшы 18.20, а ў некаторых разміначных спробах, візуальна, прыкметна пераштурхвала гэтую адзнаку. Можна не сумнявацца, што да наступных стартаў дзяўчына стане яшчэ мацней, а да тых лічбаў, якія дазваляюць казаць пра вельмі значныя дасягненні, ёй ужо зусім няшмат. Тым больш, што большасці сусветных і еўрапейскіх лідараў яшчэ трэба будзе вяртацца да ранейшых метраў. Без пагаршэння рэзультатаў (прычым, часам, істотнага) гэтым летам абышлася толькі амерыканка Мэгі Івен, якая здолела падняць свой асабісты рэкорд да 19.47. Астатнія разгубілі па метры-два, а лідарам сусветнага сезона нечакана апынулася раптам Арыёль Донмо з Партугаліі, якая здолела палепшыць асабісты рэкорд больш, чым на метр, – 19.53. Не выключана, што нас чакае вельмі інтрыгуючы працяг!