Смартфоны – гэта ўжо больш, чым проста сродак сувязі. Яны дапамагаюць нам працаваць, вучыцца, аплачваць рахункі анлайн, клапаціцца пра здароўе, мець зносіны і адпачываць. Да таго ж гаджэт можа многае расказаць пра свайго ўладальніка. У праекце "Прэсбола" і МТС вядомыя спартсмены раскажуць, як выкарыстоўваюць смартфоны ў паўсядзённым жыцці.

Сёння зазірнулі ў мабільны "свет" аднаго з цяперашніх беларускіх лідараў у трайным скачку, пераможцы юніёрскага чэмпіянату Еўропы-2017 Віялеты Скварцовай.

22-гадовая прадстаўніца беларускай лёгкай атлетыкі стала знакамітай на ўвесь свет тры гады таму – пасля цырымоніі ўзнагароджвання на юніёрскай "Еўропе" ў італьянскім Грасета, дзе ёй павінны былі ўручыць залаты медаль.

Падчас цырымоніі замест гімна Беларусі арганізатары ўключылі гімн Босніі і Герцагавіны, пасля чаго наша скакуха дэманстратыўна сышла з п’едэстала. Пазней арганізатары папрасілі прабачэння ў Віялеты і яе дэлегацыі, была праведзена паўторная цырымонія ўзнагароджвання, але відэа з такім шчырым праяўленнем патрыятызму разляцелася па ўсім свеце. Па стане на пачатак чэрвеня 2020 года відэаролік, на якім адлюстравана, як Віялета Скварцова пакідае п’едэстал, сабраў больш за 17 мільёнаў праглядаў і больш за 28 тысяч каментароў.

- Цяпер ужо не ўяўляю сябе без тэлефона. Раней быў проста тэлефон як тэлефон. З кнопкамі. Для таго, каб тэлефанаваць. Ну, нейкія, можа, найпростыя гульні былі. А цяпер у смартфоне з яго бязмежнай платформай можа быць цэлы свет. Там ёсць прыкладанні, якія проста дапамагаюць табе па жыцці.

Нават сам працэс камунікацыі зараз памяняўся. Каб выкарыстоўваць тэлефон проста для размовы з чалавекам... Ну, не ведаю. Толькі некалькім людзям рэгулярна тэлефаную па сотавай сувязі. А, у асноўным, зносіны з людзьмі ідуць праз інстаграм, тэлеграм, іншыя сацыяльныя сеткі.

З гэтага можна зрабіць выснову, што са зносін паміж людзьмі сыходзіць нейкая цікавінка жывой гутаркі вочы ў вочы, але тут нічога не зробіш: свет развіваецца праз гаджэты, і тэкставыя паведамленні або відэапасланні становяцца звычайнай справай. Некаторым маім знаёмым значна зручней проста напісаць нешта чалавеку, чым яму тэлефанаваць. Можа, яны саромеюцца размаўляць ці думаюць, што субяседніку цяпер можа быць не да размовы.

***

- У мяне такі род дзейнасці, які не дазволіць надоўга завіснуць у апараце. У маім графіку дзве трэніроўкі ў дзень, паміж імі трэба аднавіцца і заняцца нейкімі карыснымі справамі. Вось калі трэба проста адпачыць, паляжаць, або ў чаканні чагосьці – тэлефон у мяне бавіць час. Магу пагрузіцца ў "забаўку" ці адкрыць інстаграм. Дарэчы, цяпер люблю гуляць у "Hustle Castle", там будуюць і развіваюць замак. Чысты рэлакс для мяне.

Але я шмат чаго раблю ў жыцці, не выкарыстоўваючы тэлефон – вучуся, чытаю. Дарэчы, чытаю толькі сапраўдныя папяровыя кнігі. Павінна яе адчуваць, перагортваць, адчуваць пах старонак. З дзяцінства звычка. Гэта важна. У мяне няма ні электроннай кнігі асобным гаджэтам, ні праграм электронных кніг у смартфоне.

***

- Я толькі нядаўна пачала вадзіць машыну, таму адразу закачала на тэлефон праграму-навігатар. Яна мне вельмі дапамагае арыентавацца ў дарожным руху. Музыка таксама ў мяне ўся запампавана ў тэлефон. З дапамогай музычнага прыкладання складаю плэй-лісты, зборкі, сама праграма прапануе свае трэкі.

- Тэлефон вельмі дапамагае мне ў зносінах з замежнымі калегамі па спорце. Не як тэлефон, а як гаджэт з інтэрнэтам, паколькі зносіны зводзяцца менавіта да тэкставых перапісак. Але ўжо непасрэдна на спаборніцтвах і на перадстартавых размінках смартфон са мной не знаходзіцца. Многія лёгкаатлеты выкарыстоўваюць яго як музычны плэер, спрабуюць з дапамогі трэкаў пагрузіць сябе ў патрэбны псіхалагічны рэжым. Я гэтага ніколі не раблю, гэта толькі перашкаджае маім унутраным настройкам. Так што апарат проста чакае гаспадыню ў заплечнічку.

***

У Нарвегіі быў смешны выпадак. Спаборнічала там на турніры, потым сабрала рэчы, паехала з манежа, і ўжо ў гасцінічным нумары выявіла, што страціла тэлефон. У чужой краіне ды без тэлефона – стала неяк трывожна на душы. Прыйшлося тэрмінова вяртацца ў манеж, усё там перавярнулі, шукалі ў кожным закутку, думалі, можа, выпаў дзе. Нічога не знайшлі, і я ў паўшокавым стане вярнулася ў гасцініцу. Ад безвыходнасці зноў перагледзела заплечнік і ў адным з кішэняў знайшла свой смартфон. Як я яго магла засунуць не ў тое аддзяленне – не разумею. Яшчэ больш не разумею, як я яго прымудрылася не знайсці з першага разу.

Але гэта яшчэ шчасны зыход. А так мне з апаратамі не шанцуе. Ці ім са мной. Яны калі падаюць, то адразу разбіваюцца. Некалькі разоў разбіваліся толькі што набытыя тэлефоны. Добра яшчэ, калі даводзілася толькі экран мяняць. А так змяніла каля дзясяткаў тэлефонаў – пачынаючы з першага кнопачнага, які быў выдадзены мне ў шасцігадовым узросце. Можа, гэта ўсё таму, што практычна не карыстаюся рознага роду чахламі і "кніжкамі". Мне падабаецца тэлефон такі, якім ён ёсць. Дызайнеры нездарма стараліся, надавалі мадэлі эстэтычны выгляд. Навошта ж яго хаваць пад чахол? 

Крыніца: pressball.by